کودک

عبدو روبروی تلویزیون میخکوب شده بود و آنقدر محو تماشای فوتبال بود که متوجه نشد بی بی چند دفعه صدایش کرده است. بی بی آمد توی اطاق، رفت سمت تلویزیون و پایش رفت روی پوست تخمه هایی که عبدو ریخته بود روی فرش! چشم غره ای رفت و زیر لب چیزی گفت .

• ننه عبدو! پاشو رختخواب ها رو ببر پشت بوم. تو مگه فردا مدرسه ناری؟ دیروقته خواب میمونی! منم اصلا حوصله ندارم یه ساعت بالاسرت صدا بزنم! پاشو ننه .

عبدو انگار که فقط نصف حرفهای بی بی را شنیده باشد گفت: "باشه بی بی! باشه! وایسا ده دقیقه مونده به خدا بازی مهمیه همی حالا تمومه"  بی بی اوف بلندی گفت و برگشت سمت حیاط که با فریاد "بزن دیگههههه" ی عبدو دلش هری ریخت .

• چته عبدو؟! ننه مردم از ترس .

بازی فوتبال به پایان رسید و عبدو با چشمهایی سرخ رفت سراغ رختخوابها. دستش را برد زیر تشک های سنگین پنبه ای و هر سه را با هم برداشت .زور تشک ها بیشتر از عبدو بود و عبدو بعد از تلوتلو خوردن افتاد وسط اطاق و تشک ها هم آوار شد روی سرش. صدای جیغ و خنده ی مریم توی اطاق پیچید. عبدو اخم کرد و بالشتی پرت کرد سمت مریم. بعد بلند شد و انگار که اتفاقی نیفتاده، .....