راه

تشیع و ایرانیان تاریخ طولانی را با هم زیسته اند. امروزه ایرانی را با تشیع و تشیع را با ایران می شناسند. اما این یک سئوال جدی است که ایرانیان چطور و چگونه به این ساختار مذهبی  فرهنگ ویژه در جهان اسلام پایبند شدند؟ یا چگونه مکتب تشیع توانستند ایرانیان را به خود جذب کرده آنان را به اصول خویش معتقد سازد؟ این در حالی بود که مسلمانان شیعی مذهب، بطور فزاینده تحت فشار حکومت اسلامی و حتی اکثریت مسلمانان بودند، ولی ایرانیان آن را بجان خریدند. در این نوشتار تلاش شده تا روند تاریخی از ورود و رشد تشیع در ایران ارائه گردد تا ضمن تبیین این تحول فرهنگی - تاریخی، پاسخی نیز بر تصور غیر متخصصانی باشد که می پندارند تشیع ایرانیان زایدة افکار و فعالیت گروهی خاص و با یک حکومتی خاص (مانند صفویه) در تاریخ ایران بوده است.

زکات: عملی واجب در اسلام، که فواید اُخروی و دنیوی بی شماری داشته و ما با زکات دادن اموال خود را پاکیزه و طاهر می گردانیم. صدقه: می تواند هم واجب باشد و هم مستحب؛ البتّه زمانی که صدقه دهنده در کردارش صدق باشد زکات و امر واجب گفته می شود و در غیر این صورت مستحب است. احسان: از ریشۀ حسن است و به عمل نیکی گفته می شود که فقط خالص برای خدا باشد. در هر فصل ابتدا به تعریف لغوی و معنوی هر یک از مفاهیم زکات، صدقه و احسان پرداخته و به همراه آیات تفسیر مختصری برای هر کدام ارائه کرده و سعی گردید که موضوعات مربوط به هر یک حتماً با یکی از آیات قرآن مستند گردد. در فصل چهارم نیز مقایسه ای بین مفاهیم هر سه فصل به عمل آمده و وجوه اختلاف و اشتراک هر کدام بررسی شده است و در فصل پنجم به تعاریف عناوین مشابه (خمس، ایثار، انفاق) به توضیح مختصری پرداخته شده است.